Mamy nowy sezon, nowego trenera i kilku nowych zawodników. W języku "ble ble ble" – to jest języku komentatorów sportowych, piłkarzy wywołanych do wywiadu i pomeczowych konferencji, można napisać – mieliśmy mieć "nowe otwarcie". No i otworzyliśmy, że niech go jasny szlag trafi...

Niestety, w grze Jagiellonii nie zmieniło się nic. Kompletnie nic. Nadal dominującym i charakterystycznym stylem prezentowanym przez naszą drużynę jest "sztuka walki bez walki." Część Was (szczególnie młodszych) pewnie nie ma bladego pojęcia na czym polega ten styl. Zalecam więc wpisanie tego hasła w youtube. Z pewnością znajdziecie tam jego filmową ilustrację.

Już sprawdzone? To jedziemy dalej. Przed meczem było jak zwykle – "ble ble ble" tj. jedziemy po punkty, nie ma straconych meczów (uwaga! "meczów", a nie "meczy" – "meczy" zasadniczo koza), chcemy być zauważalni, własny styl, ble ble ble. Poczem było jak dawniej. Ja do ciebie, ty do mnie i jakoś pierwszy "ofensywny" kwadrans przeleciał. W związku z tym, że swoje już nasza drużyna zrobiła, stanęła więc w ośmiu na 20 metrze i hulaj dusza – laga na Imaza i Guala. Myślę, że nawet niektórzy z naszych zawodników byli pewni, że on tam jest. A tam był Pululu. Niestety, ten biedak jeszcze nie wie, że w Jagiellonii nie gra się podaniami. W Jagiellonii gra się cokolwiek inaczej. Mniej więcej tak jak w tytule. W Jagiellonii wymiana czterech składnych podań zdarza się raz na kwartał. Pululu, jako zawodnik obdarzony niewątpliwie "boiskową inteligencją" załapał to mniej więcej po kwadransie i dostosował się do tego stylu bez dłuższych wahań.

Na początku mogło mu się nawet wydawać, że "jest grane" jak w Niemczech. Bo i pressing, i trochę biegania, i na skrzydłach trochę ruchu było. Ale cóż, nie dało się nie zauważyć, że nasz pressing bardziej wyglądał na podwórkowe "nachodź na niego", niż to coś prawidłowego, co niewątpliwie widział za Odrą. Rożnicę pomiędzy jednym i drugim można sprowadzić do tego, że pressing polega na ścisłym i bezpośrednim atakowaniu przeciwnika połączonym z próbą odebrania mu piłki. "Nachodź na niego " polega na podbiegnięciu do przeciwnika z groźną miną.

Tak się "to" ("to" – czyli mecz piłki nożnej Raków Częstochowa – Jagiellonia Białystok) samo sobie niemrawo toczyło aż do 47 minuty. Komentatorzy udawali, że się emocjonują, Rakowowi się nie chciało, nasi lagowali. Zbliżała się przerwa. Luzik. Skoro przerwa i skoro luzik, był to więc najlepszy moment na dzwon pierwszy. Luzik przerodził się w stresik. Gaciorki (jak to u naszych) się wypełniły, główki poszły w dół. Trener drużyny Rakowa w przerwie kazał zapewne swoim szybciutko "dobić frajera" po przerwie, żeby się nasi chłopcy nie męczyli w ataku pozycyjnym. Jak kazał – tak też się stało. Dwa szybkie dzwony i można było powoli myśleć o doborze marki żelu pod prysznic.

W końcowym kwadransie, w wyniku falowych ataków, oddaliśmy jedyny celny strzał w środek bramki. Koniec meczu. Tak mniej więcej odpłynęła Jaga w łódce z Częstochowy. Czarna rozpacz.

Żeby pisać siakie takie felietony, trzeba posiadać w sobie nutkę twórczej złośliwości (tak uważam). Czarna rozpacz przeszkadza. Skąd więc u mnie wzięła się dziś ta "nutka"? Wyjaśnię. Na porannym spacerze do mojego Barego podbiegł agresywny york Pimpuś. Darł ryja, szczerzył ząbki. Ogólnie "pressował'. Wtedy mój Bary z buddyjskim spokojem podniósł łapę i dosłownie go olał. Dosłownie!

Wówczas tak mi się coś skojarzyło i poczułem ową nutkę konieczną do napisania paru słów na stronę. Nie wiem kiedy znów się odezwę, albowiem po bęckach jakie przyjmiemy od Puszczy ( dla mnie pewne – wszak to beniaminek bez szans na utrzymanie) pogrążę się w rozpaczy czarnej jak smoła. W takim zaś nastroju łatwiej napisać V część Dziadów, niż skromny felietonik.

Mimo wszystko - pozdrawiam, bruner