Statystyki mówią, że Widzew Łódź nigdy nie doznał dwóch porażek z rzędu na rozpoczęcie sezonu. Ponieważ w pierwszym meczu trafiła się wpadka w Szczecinie, więc zgodnie ze statystyką, w Białymstoku nie mógł przegrać. I tak się faktycznie stało, z wielką oczywiście pomocą piłkarzy Jagiellonii.
0:1 zrobiło się w 72. minucie, gdy Nené w niebezpiecznej strefie całkowicie niepotrzebnie sfaulował Mateusza Żyrę (brata naszego byłego zawodnika Michała Żyry, który obecnie gra w Wiśle Kraków). Nasi obrońcy kontrolowali sytuację i byli w stanie zlikwidować ten atak. Natomiast rzut wolny podyktowany z tego miejsca, skończył się tragicznie. Puszczona petarda przez naszego byłego piłkarza sprzed dziesięciu lat, Bartłomieja Pawłowskiego, musnęła włosy Andrzeja Trubehy, następnie otarła się o wewnętrzną stronę słupka, i zakończyła swój lot w siatce. Samo okienko.
0:2 zrobiło się w 84. minucie po nieuznanym faulu na Fedorze Czernychu, kiedy piłkę przejął Bartłomiej Wdowik, podał ją do Martina Pospisila, a ten uprzejmie przerzucił ją do Jordi Sancheza, który wykorzystał prezent aż do końca i aż do bólu. Przebiegł z piłką kilkadziesiąt metrów, wymanewrował pięciu naszych zawodników, a licząc z bramkarzem – sześciu, czyli sam w pojedynkę wydmuchał ponad połowę składu Żółto-Czerwonych i spokojnie pod nogami Zlatana Alomerowića wprowadził piłkę do bramki. Piszę że „wprowadził”, bo nie musiał nawet zbytnio się wysilać.
I tyle wystarczyło żeby Widzew mógł spokojnie wrócić do miasta Łodzi z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Czego się nie da powiedzieć o naszej drużynie. I bynajmniej nie chodzi o powrót do miasta Łodzi. To już w tej rundzie Jagiellonii nie grozi. Grozi jej jednakowoż, że z taką grą będzie zbierała łomot od każdego rywala (oprócz Piasta, bo tego mamy już na szczęście z głowy).
Nie da się nie zauważyć faktu, że gole te padły po dokonanych zmianach w obydwu drużynach. Przy czym, jak się okazało, zmiany dokonane w Widzewie przez trenera Janusza Niedźwiedzia były trafne i poprawiły jakość gry, a z kolei zmiany w wykonaniu trenera Macieja Stolarczyka, wyraźnie osłabiły zespół. Wydaje się też, że na dłuższe występy Mateusza Kowalskiego jest trochę za wcześnie. Nie można zachwiać jego psychiką, jak to się stało w przypadku Xaviera Dziekońskiego.
Trudno patrzeć na te niechlujne zagrania, te bezsensowne wykopy wykonane „niewyważoną nogą”, te lądujące poza boiskiem wrzutki i dośrodkowania Wdowika, Pospisila, Prikrila, a nawet niekiedy Imaza, i innych. Marnowanie wysiłku drużyny montującej obiecującą akcję.
Że można stracić bramkę, to normalne. Ale też trzeba postarać się również strzelić jakąś jedną czy dwie. Ale przy takim niechlujstwie z rozgrywaniem piłki przez Jagiellonię, braku staranności i precyzji, przy waleniu gałą na oślep, zadanie to staje się coraz mniej osiągalne.
Ten pokaz braku skuteczności Żółto-Czerwonych oglądało aż 11.781 widzów. Najwyższa frekwencja od wielu spotkań domowych. Ale, po tym co obejrzeli kibice, taka frekwencja powtórzy się nieprędko.
Na jedyny pozytywny jagielloński akcent tego meczu natrafiłem w… telewizji. Oglądając powtórkę, usłyszałem naszego byłego obrońcę Marka Wasiluka, który komentował to spotkanie obok Jacka Laskowskiego. Poszedł w ślady Remigiusza Jezierskiego, naszego byłego napastnika. Można tu też dodać Tomasza Hajtę, naszego byłego trenera. Kadra komentatorów złożona z naszych „byłych” rośnie. I tyle ciekawych wniosków z tego meczu.
Dreptak
