Dlaczego ? – choćby dla tego, ze nic z nich nie wynika. Każdy bowiem mecz ma swoją historię i jego wynik to w istocie suma błędów popełnionych przez wszystkich zaangażowanych w grę na boisku . Poczynając od zawodników, poprzez trenerów, na sędziach kończąc, to ich błędy składają się na ostateczny wynik spotkania. Zachłystują się niektórzy serią meczów Jagi bez porażki na wyjazdach. No dobra. Jest taka seria. Tyle, że nie wynika ona do końca z dobrej gry naszych piłkarzy. Jest ona również po części wynikiem zsumowanych i do tego kardynalnych błędów – a to stoperów Legii, a to sędziego Małka. Czasem wynik ostateczny to skutek nieprawdopodobnego fartu ( bramka Dzalamidze w Szczecinie), albo prawdziwego cudu – tym razem nad Odrą. Nie chcę się oczywiście czepiać na siłę i szukać problemów tam gdzie ich nie ma. Zwycięstwo, trzy punkty, podleczenie białostockich kompleksów w meczach z Lechem i Legią cieszą. Ale … były też mecze z Zagłębiem, Piastem, Lechią, Widzewem. One nie tylko nie cieszyły, ale doprowadzały do głębokiej frustracji i wręcz niemal depresji . Jak więc grała nasza Jaga jesienią ? Mocno tak sobie ! Jak prześledzę całą rundę, to dochodzę do wniosku, że takie prawdziwie wypracowane, konkretne i niezależne od cudzych błędów, do tego efektowne zwycięstwo, było jedno – w wyjazdowym meczu z Lechem. Dwa mecze można zakwalifikować jako dobre – Legia i Pogoń, a jeden jako poprawny – Podbeskidzie. Reszta to tzw. przebłyski – 15 minut ze Śląskiem, 10 z Widzewem, 45 z Polonią, 30 z Górnikiem i 1 i 15 sekund z Piastem ( no może 1,20)
Gdyby nasza drużyna rozegrała w stylu meczu z Lechem w rundzie jesiennej 10-12 gier – byłbym zachwycony. A tak, to co człowiek wspomni Poznań albo Warszawę – to mu się Piast, albo inna Lechia przypomni. I taki człowiek jest skołowany, nie wyszczerza się w uśmiechu od ucha do ucha.
Faktem jest, że Jaga zaczyna mieć powoli swój styl. Na jesień grała w sposób zauważalnie inny od patentu sporej ilości drużyn - pała na 50 metrów, a tam się zobaczy. Znaczy, że nie grała tzw. długą piłką, która jak słusznie zauważył trener Probierz jest przecież okrągła. W każdym, najgorszym nawet meczu, można było zobaczyć przynajmniej namiastkę prób „grania w piłkę piłką”. Tylko co dalej? W którą stronę się to potoczy?
Myślę, że kalendarz rewanżowy nam sprzyja. Trzy pierwsze mecze pozwolą na grę ulubioną przez naszych piłkarzy – szybka kontra po agresywnym odbiorze w środku pola. Po tych trzech pierwszych kolejkach, może być już także jasne, kto z ligi spadnie ( wiele na to wskazuje). To może spowodować, że pierwszy mecz w Białymstoku zostanie przez nasz zespół rozegrany już na luzie, bez presji, że wreszcie musimy zacząć wygrywać u siebie. To zaś nastraja mnie optymistycznie i skłania do twierdzenia, że będzie lepiej. Upewnia mnie w tym przekonaniu także to, że trener Hajto jest na tyle uparty, że z raz obranej drogi nie zrezygnuje. Tylko czy uda mu się rozegrać - no powiedzmy - chociaż 6 meczów o jakości meczu z Lechem? Mam nadzieję, że tak.
Żeby się to sprawdziło musi być spełnionych kilka warunków – ale ten podstawowy – to przedłużenie o trzy mecze serii bez porażki na wyjeździe, utrzymanie dotychczasowej taktyki i sposobu gry, wydłużenie jej dobrych momentów do co najmniej 60 min. w meczu, no i ... oczywiście brak w zespole Pana Małeckiego – bo ( parafrazując „Seksmisję”) jego tu nie było, nie ma i nie potrzeba!

bruner